Dagboek van mijn moeder

Vandaag is je toestand onveranderd. We zijn vandaag even met Frans bij je geweest.

We waren nog geen uur in huis nadat we bij jou waren geweest, en we werden gebeld door de afdeling. Het was een uur of 12 in de nacht van zondag op maandag. De afdeling vertelde mij dat het niet goed met je ging en dat je erg hard achteruit ging. Je had ineens een saturatie van 71% met 15 liter zuurstof!!! De zuster vertelde mij dat ze jou naar de IC zouden gaan vervoeren. Wij zijn halsoverkop vertrokken naar het ziekenhuis om bij je te zijn.

Eenmaal aangekomen op de IC werd ons verteld dat ze jou aan het “installeren” waren. Dit betekend dat ze je aansluiten op alle apparatuur en infusen aan het prikken waren. We werden naar de familiekamer gebracht om te wachten tot ze jou klaar hadden. Op gegeven moment duurde dit zo ontzettend lang dat wij al bijna een uur zaten te wachten. Toen kwam er een verpleegkundige in de familiekamer om ons te vertellen dat het allemaal niet zo lekker ging en dat ze jou niet stabiel krijgen, we moesten nog even afwachten.

2 uren wachten, eindelijk kwam er een arts de familiekamer binnengelopen. De arts vertelde ons dat jij niet stabiel te krijgen was en dat als ze jou op de rug legden je zou stikken, daarom lig je nu op je buik, om je leven te redden. De arts vertelde ons dat het echt heel erg slecht met je ging. Hij liet ons weten dat we rekening moeten houden met het ergste. De kans dat jij zal overlijden is groot, dit komt omdat je een longaandoening hebt, en thuis verder niet voldoende conditie heb kunnen opbouwen. Lin en ik waren hier kapot van. De arts vertelde dat we jou nu mogen zien.

Met lood in onze benen lopen we de IC afdeling Unit D op. We zien er vreselijk tegenop wat we zullen aantreffen. Toen ik je kamer, kamer 9 opliep viel ik bijna flauw. De verpleegkundige was nog bezig wat laatste dingen aan het noteren in de computer, overal slangen, snoeren, piepjes, geluidjes en schermen. Lin en ik waren er kapot van en wisten niet goed meer wat we moesten zeggen. Ergens in dat grote bed omringt met 13 infusen en beademingsmachine lag jij ergens tussen de dekens. Op je buik. Je bent al zo klein en nu lig je ook nog eens in een onmeunig groot bed. Woorden schoten ons tekort toen we je zagen. “Ja, ze echt heel erg ziek” zei de verpleegkundige nog tegen ons, verder liet hij ons de ruimte om de boel proberen te bevatten.

Bij het bellen van de verpleging vanmorgen hoorde ik dat je saturatie flink onderuit was gegaan. Het streven is om je saturatie op 92% te houden, je viel echter terug naar 77%. De verpleging heeft daarom een intensivist erbij gehaald om mee te denken. Je krijgt nu een optiflow masker. Dat is een zuurstofmasker waarmee ze je heel veel liters zuurstof kunnen geven om je saturatie op peil te houden. Je kreeg normaal 3 á 4 liter per uur, nu zit je op 15 liter per uur. Dat was best even schrikken zeg! Ook kreeg ik te horen dat de afdelingsarts met ons een gesprek wilde over je toestand.

We zijn meteen in de auto gesprongen om naar je toe te komen.

Je had het echt zwaar, we schrokken ons dood. De dokter kwam al snel bij ons om met ons in gesprek te gaan. De dokter vertelde ons dat je zo ziek was geworden dat je eigenlijk naar de intensive care moet. Alleen zijn de artsen hierover nog niet eens gestemd. Zo twijfelen de artsen eraan of jij door je longaandoening baadt zult hebben bij beademing. Ook vertelde de arts dat je in een kritieke toestand bent, en dat het nu even afwachten is wat er gaat gebeuren de komende avond. Ik heb gevraagd aan de arts of het verstandig was om mijn kids er even bij te halen zodat ze oma nog even kunnen spreken en zien, de arts zei dat dit wel een goed moment is. De arts gaf ook aan dat het de verkeerde kant op zou kunnen gaan en dat we rekening moeten houden met een eventueel overlijden. Jij kreeg dit niet goed mee, en misschien maar gelukkig ook.

We zijn even een uurtje naar huis gegaan om te eten en de kids op te halen. Eenmaal terug bij jou op de kamer zagen we dat je nog steeds erg benauwd was, maar wel wat meer kleur had gekregen. Je lijkt het goed te doen op 15 liter zuurstof, ook de koorts was weg. Je was nog wel wat warrig bij vlagen. Dounya en Yael kwamen bij je en je was erg blij om ze te zien. Ondanks dat ik af en toe de kamer afging om me te proberen te vermannen bleef jij kalm en lachte af en toe zelfs. Later die avond toen ik even met je alleen was, hebben we gepraat over belangrijke zaken. Tussen ons 2, Jij en ik. Ik heb samen met Lin je een dikke kus toegeblazen en heb je gevraagd sterk te blijven en niet op te geven.

Vandaag is het dan zover! We mogen eindelijk bij je op bezoek! Je voelde je vandaag in het begin van de dag niet zo heel goed. Later op de dag leek je een beetje op te knappen. We zagen dat je weer wat kleur op je wangen kreeg. We hadden een goed gevoel, en we waren blij dat we weer even konden lachen samen. Ondanks dat wij afstand moesten houden en in beschermende kleding naar je toe moesten.

Je had een prachtige bos met bloemen gekregen van Johnny! Er word veel naar je gevraagd en aan je gedacht. Jeanette, Marian, Frans, Gerda, Maarten, Nancy, Saskia, Charlene, Richelle, allemaal houd ik ze dagelijks op de hoogte. Ik moet je ook van allemaal de groetjes doen en beterschap wensen.

Deze hele week hebben we telefonisch contact met je gehouden. Ook appten we veel en belde ik steeds naar de afdeling om te horen hoe het met je ging. Het was een trieste en machteloze situatie. We waren zo dichtbij maar toch ook weer zo ver weg. Er was niets dat we op dat moment konden doen, behalve afwachten en hopen op goed nieuws.

Helaas merkten wij in de loop van de dagen dat je af en toe wat verward was. Je zei soms dingen die wij niet goed begrepen. Dit maakte het voor ons nog zorgelijker. We mistten jou verschrikkelijk en jij ons ook. Je was eenzaam, en dat zei je ook vaak.

Gedurende de week gingen jouw zuurstof waarden op en neer. En de koorts was er ook nog steeds. De verpleging hield ons op de hoogte en vertelde wat ze deden. Zo werd er gestart met antibiotica en Dexamethason, Dexamethason is een soort prednison, de artsen hopen dat hierdoor jouw koorts wat zal zakken. Eten en drinken deed je haast niet, je was zo ziek dat je dit soms ook niet meer heel goed kon herinneren. De verpleging hield het echter goed in de gaten. Ook mopperde je regelmatig op de app over het “koude” eten, en gaf je aan dat je het ziekenhuis eten maar niks vond.

Zondag 4 Juli kreeg ik s’morgens telefoon van jou. Je vertelde me dat je je niet goed voelde en dat je een Corona thuistest hebt gedaan. De test toonde aan dat je positief was voor Corona. We zijn naar je huis gekomen om te kijken wat we voor je kunnen doen. We treffen je doodziek aan in bed. Je had koorts gemeten deze was erg hoog en ook was je flink benauwd. Lindsey heeft vervolgens de huisartsenpost gebeld en deze gaf aan dat wij naar het ziekenhuis konden komen op het Coronaspreekuur.

Voor ons was nu de vraag hoe gaan we jou in het ziekenhuis krijgen…Je was al te zwak om te lopen. Frans had gelukkig nog een rolstoel staan die we konden gebruiken. Na een voor jou vervelende rit naar het ziekenhuis kwamen we eindelijk aan. Je was vreselijk misselijk en je moest erg nodig naar het toilet.

De arts op de huisartsenpost vond jou zodanig ziek dat jij doorgestuurd werd naar een speciale wachtkamer voor de eerste hulp in het MST. In deze wachtkamer hebben ze jou minstens 2 uur!!! Laten wachten. Eenmaal aangekomen op de eerste hulp werd je meteen aangesloten op allerlei apparatuur om je bloeddruk en dergelijke te meten. De waarden zagen er niet heel goed uit en je zat wat laag in je saturatie (zuurstof). De arts op de eerste hulp vond je te ziek om naar huis te sturen. En liet je opnemen op de C6 kamer 58 van het MST. Hier lag je in quarantaine en werd je gezondheidstoestand goed in de gaten gehouden.

Vanaf het moment dat je werd opgenomen mochten Lindsey en ik niet meer bij je op bezoek komen. Wij moesten ook in quarantaine en een test gaan doen na 5 dagen. Lindsey en ik testen allebei negatief gelukkig, daarom konden we eindelijk na 5 dagen bij je op bezoek.