We waren nog geen uur in huis nadat we bij jou waren geweest, en we werden gebeld door de afdeling. Het was een uur of 12 in de nacht van zondag op maandag. De afdeling vertelde mij dat het niet goed met je ging en dat je erg hard achteruit ging. Je had ineens een saturatie van 71% met 15 liter zuurstof!!! De zuster vertelde mij dat ze jou naar de IC zouden gaan vervoeren. Wij zijn halsoverkop vertrokken naar het ziekenhuis om bij je te zijn.

Eenmaal aangekomen op de IC werd ons verteld dat ze jou aan het “installeren” waren. Dit betekend dat ze je aansluiten op alle apparatuur en infusen aan het prikken waren. We werden naar de familiekamer gebracht om te wachten tot ze jou klaar hadden. Op gegeven moment duurde dit zo ontzettend lang dat wij al bijna een uur zaten te wachten. Toen kwam er een verpleegkundige in de familiekamer om ons te vertellen dat het allemaal niet zo lekker ging en dat ze jou niet stabiel krijgen, we moesten nog even afwachten.

2 uren wachten, eindelijk kwam er een arts de familiekamer binnengelopen. De arts vertelde ons dat jij niet stabiel te krijgen was en dat als ze jou op de rug legden je zou stikken, daarom lig je nu op je buik, om je leven te redden. De arts vertelde ons dat het echt heel erg slecht met je ging. Hij liet ons weten dat we rekening moeten houden met het ergste. De kans dat jij zal overlijden is groot, dit komt omdat je een longaandoening hebt, en thuis verder niet voldoende conditie heb kunnen opbouwen. Lin en ik waren hier kapot van. De arts vertelde dat we jou nu mogen zien.

Met lood in onze benen lopen we de IC afdeling Unit D op. We zien er vreselijk tegenop wat we zullen aantreffen. Toen ik je kamer, kamer 9 opliep viel ik bijna flauw. De verpleegkundige was nog bezig wat laatste dingen aan het noteren in de computer, overal slangen, snoeren, piepjes, geluidjes en schermen. Lin en ik waren er kapot van en wisten niet goed meer wat we moesten zeggen. Ergens in dat grote bed omringt met 13 infusen en beademingsmachine lag jij ergens tussen de dekens. Op je buik. Je bent al zo klein en nu lig je ook nog eens in een onmeunig groot bed. Woorden schoten ons tekort toen we je zagen. “Ja, ze echt heel erg ziek” zei de verpleegkundige nog tegen ons, verder liet hij ons de ruimte om de boel proberen te bevatten.