Gebroken van verdriet en gebrek aan slaap gaan wij 2 keer per dag bij jou op bezoek, er is vanmorgen niet veel veranderd in je toestand. Wel bel ik meerdere keren per dag naar de IC om te horen hoe het met je gaat. Vandaag vertelde de verpleegkundige mij dat ze gaan proberen je op de rug te draaien. Ook hadden ze de beademingsmachine op volle toeren staan, dit gaan ze vandaag proberen iets te verlagen. En als het lukt willen ze ook een CT scan van je maken, om longembolieën uit te sluiten. toen we s’morgens bij je kwamen lag je inderdaad op je rug. De verpleegkundige was druk bezig je klaar te maken voor transport naar de CT scan. Ook hebben wij begrepen van de verpleegkundige dat jij nog iets te “wakker” was. Daarom hebben ze jou een middel gegeven die je spieren verslappen. Nu hebben de machines alles volledig van je overgenomen.

S’avonds toen we bij je kwamen hoorden wij van de verpleegkundige dat je stabiel maar nog steeds in kritieke toestand verkeerde. Ze hebben besloten verder niks meer af te stellen aan de apparaten om te proberen je lichaam rust te geven. Je vecht keihard, Lin en ik zijn zo vreselijk trots op je. Morgen gaan ze proberen om de spierverslappers een beetje te verminderen om te kijken hoe jij daar op reageert. Ondertussen leven wij nog tussen hoop en vrees. Ondanks dat proberen wij met man en macht positief te blijven.

De zuster die bij je was was een hele aardige dame. Ze kwam ons een beetje uitleggen wat we eventueel zouden kunnen verwachten mocht je er doorheen komen. We hebben begrepen dat Covid patienten soms weken tot maanden aan de beademing blijven. Langzaam zal je moeten ontwennen, en met kleine ministapjes zullen ze je moeten leren weer zelf te gaan ademen. De verpleegkundige gaf ook aan dat er bij jou extra zorgen bestaan door je voorgeschiedenis met longaandoeningen. Hierdoor zal het bij jou een keer zo zwaar zijn.